سيّد محمّدموسوی قلمزن معروف بصمصام در سال ۱۲۹۰ش. در خاندانى روحانى و مبلّغ دين در اصفهان به دنيا آمد.
وى پس از طی دوران كودكى راهى حوزه علميه شد. مقدمات و سطح را نزد اساتيد زمان فراگرفت و بنا به نقل دوستانش از استعدادى وافر برخوردار بود، از اوان تحصيل ضمن كسب فقه و اصول به عرفان اسلامى هم نظر داشت و همراه با ديگر علوم مقدمات و مبادى، فلسفه و عرفان را نيز آموخت تا اينكه علاقه مخصوصى نسبت به عرفاى بزرگ اسلامى پيدا كرد در بين آنها مخصوصاً اُنسى با آثار معنوى مولوى داشت. مثنوى را خوب میخواند و خوب می فهميد، تا اينكه اين ذوق عرفانى در اعماق روح او اثركرد و همه ى زندگى و وجود او را تحت تأثير قرار داد، و همانند عرفاى بزرگ آثار اين عرفان به صورت بی اعتنايى به دنيا، بی توجهى به مال و منال دنيوى، با روحيه ى اجتناب از زراندوزى و بی اعتنايى به صاحبان زر و زور و اُنس و مهربانى با محرومان در او متجلّى شد.

وى با شركت در مجالس و بيان كلمات طنزآميز و بهلول گونه حقايق و انتقادات زمان خود را بيان می نمود.
در تهذيب نفس تا آنجا پيش رفت كه پرده ها و حجابها از مقابل چشمانش دريده و گاه و بيگاه كرامتهايى از او بروز میكرد و خبرهايى میگفت امّا خود را بی خبر از همه جا مینمود.

اين مرد بزرگ در ششم محرّم سال ۱۴۰۱ه .ق. برابر با بيست و چهارم آبان سال ۱۳۵۹ه .ش. در حالى كه طبق معمول با اسب خود به مراسم سوگوارى خامس آل عبا حضرت ابا عبداللّه الحسين(عليهالسلام) میرفت در اثر تصادف با اتومبيل به لقاءاللّه پيوست و درتکیه بروجردی تخت فولاد اصفهان سمت جنوب شرقى اين تكيه دفن گرديد.