#شرح_نهج_البلاغه
(ادامه شرح حکمت ۴٧)

?امام(ع) در چهارمين و آخرين سخن حكيمانه اش مى فرمايد:
?وعِفَّتُهُ عَلَى قَدْرِ غَيْرَتِهِ
عفت هر كس به اندازه غيرت اوست

?غيرت به معناى حفظ ارزش هاى مربوط به خود و جلوگيرى از تجاوز ديگران به حريم اوست كه غالباً در عرف ما در امور ناموسى به كار مى رود

?انسان غیرتمند حاضر نیست پاکدامنی خود و خانواده اش مخدوش شود بنابراین با تمام مظاهر فساد و هر آنچه سبب می‌شود به عفاف صدمه وارد کند ستیز می‌نماید.
در صد عفت افراد به اندازه درصد غیرت آنهاست؛ هر چه برخورداری از غیرت در
آن‌ها ضعیف باشد پاکی و عفاف نیز در آنهاضعیف است

?امام صادق (ع) فرمود:
اِنَّ اللهَ تبارَکَ و تعالی غیُورٌ یُحِبَّ کُلَّ غیورٍ و لِغیرتِهِ حَرَّمَ الفواحِشَ ظاهِرها وَ باطِنَها
خدای تبارک و تعالی غیرتمند است و هر غیرتمندی را دوست می‌دارد و از غیرتمندی اوست که زشتکاری‌ها را پیدا و ناپیدا حرام فرموده است

?عفت به معناى خوددارى و حالت انزجار از ملاحظه صحنه هاى زشت و غيرت؛ هرگونه اهتمام و دفاع از حقوق الهى و انسانى خويش است و بعيد نيست كه منظور از امام(ع)از جمله بالا همان معناى وسيع كلمه در هر دو مورد باشد

? از اين رو در حديثى از امام باقر(ع) مى خوانیم: برترين عبادت پاك بودن از نظر تغذيه و امور جنسى است. یا فرمودند:هيچ كس خدا را عبادتى بهتر از اين نداشته كه عفت را در مورد شكم و امور جنسى رعايت كند
? نتیجه آنکه هر مومنی که از حرام و فحشاء خود و خانواده اش را بر حذر بدارد عفیف است و غیرتمند.