#شرح_نهج_البلاغه (شرح حکمت ۵۶)
#شرح_نهج_البلاغه
(شرح حکمت ۵۶)
?امام(ع) در اين كلام پربارشان اشاره ای به روانشناسی اجتماعی و آثار غنا و فقر مى كنند و مى فرمايند:
?الْغِنَى فِي الْغُرْبَةِ وَطَنٌ; وَالْفَقْرُ فِي الْوَطَنِ غُرْبَةٌ
«بى نيازى در غربت وطن است و نيازمندى در وطن غربت»
?جوامع به ٢ دسته جوامع مادی گرا و ثروت مدار؛ و جوامع ارزشمدار تقسیم میشوند. درجوامع مادیگرا، ثروتمندان مورد توجه هستند
?درجوامع پست، که ارزشها فقط مادی و دنیایی است؛ انسانهای فقیر مورد بی احترامی هستند اگر چه دارای فضایل علمی و اخلاقی و معنوی باشند و انسانهای ثروتمند مورد احترام هستند اگر چه تهی مغز باشند و هیچ فضیلتی نداشته باشند . از نظر اسلام این نوع نگاه به ثروت و ارزشگذاری برای ثروتمند محکوم است. در اسلام کسی که ثروت تولید میکند احترام دارد. دقت کنید که پیامبر دست کارگر را میبوسد نه صاحب ثروت را.
?اما خدا نکند ثروت درجامعهای بت شود، آن وقت همه چیز به هم میریزد و به خاطر پول بهترین قانونها زیر سوال میرود. ارزشها تغییر میکند و حرمتها شکسته میشود لذا حضرت امیرالمؤمنین(ع) فرمودند :هر کس به فرد ثروتمندی به خاطر مالش احترام بگذارد، دو سوم دینش از دست میرود
?امام(ع) در این کلام مى فرمايد: شخص غنى هر جا برود؛ به موجب غنايش این و آن پيوندهاى محبت را با او برقرار مى سازند و به خاطر مالش احترام پيدا مى كند و او هیچگاه احساس تنهایی نمیکند کأنه در وطن خویش است؛ ولى شخص فقير حتى در وطن خويش دوستان و بستگان را از دست مى دهد و گاه به صورت موجودى فراموش شده در مى آيد