#شرح_نهج_البلاغه (شرح حکمت ۶۰)
#شرح_نهج_البلاغه
(شرح حکمت ۶۰)
?حضرت امیر(ع) در اين گفتار حكيمانه خود به خطرات زبان اشاره كرده مى فرمايد:
?اللِّسَانُ سَبُعٌ، إِنْ خُلِّيَ عَنْهُ عَقَرَ
زبان درنده اى است كه اگر رهايش كنى به تو آسيب مى رساند و تو را مى دَرَد
?شكی نيست كه يكى از بزرگترين نعمتها و افتخارات انسان نطق و بيان است كه به وسيله زبان انجام مى گيرد و به واسطه آن بر تمام جانداران ترجيح دارد
?نعمت ها هر چه بزرگ تر باشد چنانچه از آن به طرز بدى استفاده شود خطراتش عظيم تر است. هيچ عضوى از اعضاى انسان به اندازه زبان بى قيدوبند و خطرناك نيست به طورى كه گاه مى شود يك جمله آتش جنگى را مى افروزد و سبب ريختن خون ها و هتك نواميس و از بين رفتن آرامش و امنيت جامعه مى گردد
? لذا پيغمبر (ص) فرودند؛كه خداوند زبان را عذابى مى كند كه هيچ يك از اعضاى بدن را با آن عذاب نمى كند. زبان عرضه مى دارد اى پروردگار تو مرا مجازاتى كردى كه هيچ چيز را با آن مجازات نكردى خداوند به او مى فرمايد: سخنى از تو خارج شد و به شرق و غرب زمين رسيد و به سبب آن خون بيگناهان ريخته شد و اموال مردم غارت گرديد و نواميس مردم بر باد رفت به عزت و جلالم سوگند تو را مجازاتى مى كنم كه هيچ يك از اعضا را با آن مجازات نخواهم كرد
? قسمت مهمى از گناهان کبیره و خطرناک (حدود سى گناه) با زبان انجام مى شود. در حالى که این زبان مى تواند بهترین وسیله خیر و سعادت باشد. امام باقر(ع) مىفرمود که ابوذر(ره) مى گفت: اى طالب علم این زبان کلید خیر و شر است، بنابراین بر زبانت قفل و بند نِه؛ همان گونه که بر درهم و دینارت قفل و بند مى نهى