#شرح_نهج_البلاغه
(شرح حکمت۵٧ )

?امام(ع) در این گفتار کوتاه و حکمت آمیز به اهمیت قناعت اشاره کرده مى فرماید:
?الْقَنَاعَةُ مَالٌ لاَ یَنْفَدُ
قناعت؛ مالى است که هرگز تمام نمىشود

?قناعت یعنی حالتى که انسان با داشتن آن به حد اقل ضروریات زندگى مى سازد و به دنبال زرق و برق و اضافاتى که فکر و وقت انسان را پیوسته به خود مشغول مى دارد و آلوده انواع محرمات مى کند نمى رود.
داشتن این روحیه به منزله ثروت پایان ناپذیر است، چرا که انسان را از تمام ثروت هاى دنیا بى نیاز مى سازد؛ همواره سربلند زندگى مى کند و با عزت و آبرو ادامه حیات مى دهد. دست نیاز به سوى دیگران دراز نمى کند و عمر خود را در مسیر تشریفات و تجملات بر باد نمى دهد

?در خطبه ۱٩٢ نیز امام در میان اوصاف انبیا این وصف برجسته را شمرده بود:
?[مَعَ قَنَاعَة تَمْلاَُ الْقُلُوبَ وَالْعُیُونَ غِنًى]آنها داراى قناعتى بودند که دل ها و چشم ها را پر از بى نیازى مى کرد. در جای دیگری فرمود: من در جستجوى توانگرى برآمدم ولى آن را جز در قناعت نیافتم زیرا حرص، غالب توانگران را راحت نمى گذارد، بنابراین قناعت پیشه کنید تا غنى شوید

? سرچشمه بسیارى از نارضایى هاى مردم و شکایت آنها از وضع زندگى کمبودها و فقر نیست، بلکه گاه مى بینیم همه چیز دارند اما باز ناله و فریاد مى کنند. عامل اصلى آن عدم قناعت و توقعات بى حد و حساب است و اگر همگى به مقدار نیاز قانع باشند آرامش بى مانندى در جامعه حاکم مى شود و بسیارى از پرونده هاى جنایى و تجاوز بر اموال برچیده خواهد شد و کرامت انسانى و پاکى دامان از گناه فراهم مى شود