شش هزار ختم قرآن در قبر

سیده نفیسه دختر حسن بن زید که پسر امام حسن مجتبی (علیه السلام) است در سال 145 در مکه متولد شد و در مدینه نشو و نما کرد، روزها پیوسته روزه می گرفت و شبها را به عبادت بسر می برد، او ثروتمند بود و از ثروت خود به زمین گیران و مریض ها و عموم مردم احسان می کرد، سی مرتبه نیز به حج مشرف شد که اکثر آن با پای پیاده بود.
زینب دختر برادر نفیسه گفت: چهل سال تمام عمه ام را خدمت کردم و در این مدت ندیدم شبی بخوابد و یا روزی افطار کند، پیوسته شبها را به قیام و روزها را به روزه می گذراند، به او گفتم: با خود مدارا نمی کنی؟ جواب داد: چگونه با نفسم رفق و مدارا کنم، با اینکه در جلو، عقباتی دارم که از آنها نمی گذرد مگر مردمان رستگار.
جناب نفیسه از شوهر خود (اسحاق) دو فرزند داشت یکی به نام قاسم و دیگری ام کلثوم، سالی با شوهرش به زیارت حضرت ابراهیم خلیل (علیه السلام) مشرف شد، در مراجعت به مصر تشریف آورد، و در منزلی سکنی گزید. در همسایگی آنها دختر یهودی نابینایی بود، یک روز به آب وضوی نفیسه تبرک جست، در همان حین چشمش روشن شد، و بعد از آن یهودیان بسیاری اسلام آوردند و اهل مصر در حق آن مخدره بسیار عقیده پیدا کردند و از نفیسه خواهش کردند در مصر توقف کند، او نیز در مصر توقف نمود، تا اینکه در همانجا از دنیا رفت.
آن مخدره قبری به دست خویش برای خود کنده بود و پیوسته در آن قبر داخل می شد، نماز می خواند و قرآن تلاوت می کرد، و شش هزار ختم قرآن در آن قبر نمود تا اینکه در ماه رمضان سال 208 از دنیا رفت و هنگام احتضار، روزه بود، اطرافیان او را امر به افطار کردند فرمود: واعجبا، سی سال است که از خداوند متعال مسئلت می کنم با حالت روزه از دنیا بروم و اکنون که روزه هستم افطار کنم؟!
شروع کرد به خواندن سوره مبارکه انعام و همین که رسید به آیه مبارکه لهم دارالسلام عند ربهم از دنیا رفت.
نقل شده که بعد از وفات نفیسه شوهرش اسحاق موتمن پسر حضرت صادق (علیه السلام) خواست بدن او را به مدینه معظمه منتقل کند و در بقیع دفن نماید، اهل مصر اجتماع نمودند و درخواست کردند که آن مخدره را در مصر بگذارند برای تبرک و تیمّن، و حتی مال بسیاری بذل کردند، اما اسحاق راضی نشد، تا آنکه در خواب پیغمبر صلی الله علیه و آله را دید که فرمودند:
درباره نفیسه با اهل مصر معارضه مکن چرا که به واسطه برکت او بر آنها رحمت نازل می شود. سرانجام راضی شد که او را در مصر دفن کنند