مراحل شیرینی ماه_رمضان:

1. جدید بودن

2. اُنس

همچنان که در آغازماه مبارک، چیزی به نام جدید بودن، به انسان نشاط و شادابی می‌دهد، در ادامه هم چیزی به نام «انس» می‌آید و یک شیرینی دیگری در کام انسان می‌نشاند. و البته حلاوتی که در اثر اُنس پدید می‌آید، بسیار عمیق‌تر است از #شیرینی‌ای که در اثر تازگی یک امر در دل انسان ایجاد می‌شود.

 چگونه از مرحلۀ اول شیرینی ماه رمضان به مرتبۀ دوم شیرینی برسیم؟

برای تداوم شیرینی ابتدایی و رساندن آن به آستانۀ اُنس، باید کمی در میانۀ راه به خودسختی داد و در مقابل بی‌میلی‌ها مقاومت کرد.

یکی از دلایل شیرینی ورود به ماه عزیز رمضان، احساس نیاز به تقرب است، که تازه هنگامی که کمی تقرّب حاصل می‌شود قابل درک است. و تازه انسان می‌فهمد که چقدر فراق خدا تلخ بوده است. و این احساس گرمی محبت خدا و رحمت الهی است، که به‌خاطر اوج سردی غفلت از او، در آغاز به سهولت درک می‌شود. و تازه آدم می‌فهمد بیرون از آغوش گرم محبت او، چقدر سرد و بی‌روح بوده است.

انگار ما آدم‌ها بیرون از ماه رمضان کم‌کم به بی‌خدایی و یا دوری از او عادت می‌کنیم، و یا لااقل دیگر به این ‌همه نزدیکی به خدا احساس نیاز نمی‌کنیم. اما تا قدم در شهر خوب خدا می‌گذاریم، یادمان می‌آید که چقدر ما به این ‌همه محبت او محتاج بوده‌ایم.

جشن اولیای خدا؛ فرصتی برای پاسخ به نیازهای بی‌پایانشان

- خیلی‌ها فکر می‌کنند اهل معنویت به این دلیل توانسته‌اند همیشه با خدا سرکنند که از تنوّع و تفریح و بسیاری از شادی‌های طبیعی مورد نیاز انسان گذشته‌اند، و مثلاً با دنیا قهر کرده‌اند؛ و اجری که در قیامت دریافت می‌کنند به‌خاطر زجری است که در «با خدا بودن» می‌کشند.

- واقع مطلب این است که تنها این گروه هستند که در غیر ماه رمضان نیز همیشه در دل‌هایشان ضیافتی و سوری برپاست و اصل مهمانی هم برای اینها برگزار شده است و مابقی مردم در حاشیۀ این مهمانی‌اند.

- به همین دلیل ماه رمضان عید اولیاء خدا نام گرفته است، آنجا که امام زین‌العابدین‌(ع) فرمودند: «اَلسَّلامُ عَلَیکَ یا شَهرَالله الأکبَرِ وَ یا عِیدَ اَولِیائِه؛ سلام بر تو ای بزرگترین ماه خدا و ای عید دوستانش.» این هم دلیل سوم برای شادی و وجد حضور در رمضان که به اولیاء خدا اختصاص دارد و کمتر کسی به این تجربۀ ناب می‌رسد.

پی نوشت:

کتاب «شهر خدا»، علیرضا_پناهیان