#طرح_کلی_اندیشه_اسلامی_در_قرآن

?ایمان آگاهانه (بخش پنجم)
[تخطئه ایمان نا آگاهانه]

?یک مطلب سومی هم هست که آن را خیلی مختصر عرض میکنم؛ مطلب این است که چون ایمان آگاهانه ازنظر اسلام مطلوب است، چونکه خدای متعال ایمان ناآگاهانه ر ا قبول ندارد و ارج و ارزشی برایش قائل نیست؛ لذا چندین جای قرآن، ایمانهای کورکورانه؛ مقلّدانه؛ متعصبانه؛ که غالباً هم اینجور ایمانها آدم را بامغز به زمین میکوبند، این چنین ایمان هایی را با شدت توبیخ می کند.

? یک آیه را اینجا نوشتیم که اگر بخواهیم پیدا کنم در قرآن یک قدری مشکل می شود."وَ إِذَا قِیلَ لَهُمْ تَعَالَوْا إِلَی مَا أَنْزَلَ اللَّهُ وَ إِلَی الرَّسُولِ” ۱-صحبت از کافران و مرتجعان است- و چون به آنان گفته شود که بیایید به سوی آنچه خدا فرستاده است و پیامبر می آموزد؛ بیازمیید و بفهمید؛ بیایید به سوی پیامبر.

?خب بیایید نزدیک بفهمید دیگر،بیایید گوش کنید ؛ ببینید چه میگوید پیغمبر؟ حرفی دارد پیغمبر؟ جوابشان چیست؟ به جای اینکه بیایند، به جای اینکه فکر کنند، به جای اینکه سعی کنند تا بفهمند و راهشان را انتخاب بکنند،"قالوا” می گویند: “حَسْبُنَا مَا وَجَدْنَا عَلَیهِ آبَاءَنَا” راه و رسمی که پدران خور را بر آن یافتیم، ما را بس. ما دنبال این حرفهای تازه نمیرویم.

?کافر، به گفته یکی از محققین، کفار در قرآن، همه جا یک اسم و تعبیر دیگری هستند از مرتجعان قرنها و عصرها. همه جا پیغمبر، روشنفکرِ زمان است، حرف نو دارد، راه نو دارد، به سوی نو دعوت می کند، اما کافران و مخالفان، متعصبان و مقلّدان و متحجّران و مرتجعانی هستند که راه نوی او را نمی پسندند.

?حرفشان هم این است که: ره چنان رو که رهروان رفتند -٢. ما، پدر، مادرهایمان را اینجور ندیدیم، ما پدرهایمان را جور دیگری دیدیم، می خواهیم همان جور بفهمیم، همان جور عمل کنیم.

? آنوقت قرآن در جواب چه میگوید؟
“أَوَلَوْ کَانَ آبَاؤُهُمْ لاَ یعْلَمُونَ شَیئاً وَ لاَ یهْتَدُونَ"، اینها کارتقلید از پدران را به آنجا رساندند که قرآن به اینها میگوید: ولو پدرهایتان هیچ چیز نمی داشتند؛ هیچ چیز نمی فهمیدند، هیچ راهی نمی یافتند، نمی توانستند درست خیر و شرّ خودشان را بفهمند؛ بازهم شما از آنها تقلید میکنید؟ ببینید تقلید را چطور ملامت و شماتت میکند…

▫️۱- سوره مبارکه مائده آیه ۱۰۴
▫️٢- این نصیحت قبول کن از ما / تا درآیی به جنه المأوی _ ره چنان رو که رهروان رفتند / راه رفتند و راه را رفتند (شاه نعمت الله ولی)