1- ما باید قرآن را برای برانگیختگی عاطفی بخوانیم، در تدبر همین برانگیختگی رخ می‌دهد.

2- ادعیه محل ابراز احساسات ما هستند و مردم گریه کردن را حال دعا می دانند، در حالی که دعا برای تفکر هم هست و غالبا مفاهیم ادعیه به شدت عقلانی هستند. اگر عقلانیت گزاره‌های ادعیه را درک نکنیم، اشک درستی نخواهیم ریخت.

3- ما باید در رمضان به دو موضوع اهمیت بدهیم: حزن انگیز بودن آیات قرآن و عقلانی بودن گزاره های ادعیه.

4- مناجات عاقلانه با خدا باعث می‌شود انسان در روز از سرگرمی‌های بیهوده دست بردارد.

دعا از انسان توجه عقلانی می‌خواهد؛ بدون رابطه عقلانی احساسات و عواطف در حای خود به کار گرفته نمی‌شود

5- یک آیۀ قرآنی که نگاه عقلانی به دعا را تقویت می‌کند
6- طبق این آیۀ قرآن، دعا کردن یعنی ادب کردن، چون دعا نکردن یعنی استکبار؛ به گفته همۀ مفسران
7- ادب یکی از پایگاه‌های عقلانی دعاست، یعنی حتی اگر #حال هم نداریم باید مودبانه دعا کنیم
8- این آیه قرآن به ما خبر می‌دهد که اول باید در درگاه خداوند ادب کرد و عقلانیت به خرج داد، تا نوبت به عواطف و احساسات برسد

پی نوشت:

پروندۀ ویژۀ رمضان 96 استاد پناهیان(شبکۀ افق)