عمر می‌گذرد و من بیشتر می‌فهمم کہ هیچ چیز در دنیا ارزش گریہ کردن را ندارد!

ما آدم‌ها مدام چیزهایی را کہ اسمشان را مصیبت و بدبختی می‌گذاریم
در سرزمین افکارمان می‌چرخانیم و همین باعث می‌شود در صد سالگی حسرتِ لذت نبردن از زندگی را بخوریم!

شاید کلمهٔ رها کردن و فرار کردن
برای چنین لحظاتی به وجود آمده‌اند…

از غصہ هایت فرار کن…
در ناکجا آبادِ درونت رهایش کن و بہ دنبال هر چیز کہ شادت می‌کند روانہ شو

زندگی اگر چیزهای زیادی برای گریہ کردن دارد، چیزهایی هم برای لبخند زدن دارد،
فقط کافیست از تہ دلت بخواهی کہ زندگی را زندگی کنی…