مقصد حرکت، خود حرکت است…

غایت و هدف ما ،چون وصل به ذات غیب الغیوبی ست و از آنجایی که ذات غیب الغیوبی، انتها و حد و نهایت ندارد ، پس راه هم تمامی ندارد…

فَكَانَ قَابَ قَوْسَيْنِ أَوْ أَدْنَىٰ…

ﭘﺲ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﮔﺸﺖ ﻳﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﺪ…

باید رفت تا به رفتن رسید… در جزء جزء راه، او با ماست از مبدا تا منتها… قاصد و قصد و مقصد و مقصود، هم اوست…

عاشقی کن، بی‌خیالِ وصل و هجران، ای عزیز
گاه‌گاهی، جاده‌ها از شهرِ مقصد بهترند