معاویة بن عمّار[1] می گوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: دو نفر باهم وارد نماز می شوند و باهم نمازشان را به پایان می برند، ولی یکی از آنها در نمازش بیشتر قرآن می خواند و دیگری بیشتر دعا می کند، نماز کدام یک برتر است؟

حضرت فرمود: هردو خوبند، هرکدام از جهتی مزیت دارند.

عرض کردم: می دانم که هردو خوبند و هرکدام مزیتی دارند.

فرمود: دعا برتر است؛ آیا نشنیده ای که خدای تعالی می فرماید: «وَ قالَ رَبُّکمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ إِنَّ الَّذِینَ یسْتَکبِرُونَ عَنْ عِبادَتِی سَیدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرِینَ»[2]؛ به خدا قسم دعا عبادت است. آیا دعا عبادت نیست؟ به خدا قسم دعا عبادت است، به خدا قسم دعا عبادت است. آیا دعا مهم ترین عبادت نیست؟ به خدا قسم مهم ترین است به خدا قسم مهم ترین است».[3]

در روایت است که از امام باقر علیه السّلام سؤال شد: آیا زیاد قرآن خواندن در نماز بهتر است یا رکوع و سجود طولانی؟

فرمود: رکوع و سجود طولانی، مگر نشنیده ای که خدای تعالی فرموده است:

«فَاقْرَؤُا ما تَیسَّرَ مِنْهُ»[4] و فرمود: «أَقِیمُوا الصَّلاةَ»[5] در این آیه منظور از اقامه نماز رکوع و سجود طولانی است.

راوی می گوید: از او پرسیدم آیا زیاد قرآن خواندن برتر است یا زیاد دعاکردن؟

فرمود: زیاد دعاکردن؛ آیا نشنیده ای که خدای تعالی می فرماید: «قُلْ ما یعْبَؤُا بِکمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکمْ [6]؛ بگو: اگر دعای شما نباشد پروردگارم به شما هیچ توجّهی نخواهد کرد».

پی نوشت

[1] معاوية بن عمّار از ثقات اصحاب امام صادق و امام كاظم عليهما السّلام است، در سال 175 ه ق وفات نموده، نجاشى او را توثيق كرده، شيخ در فهرست نامش را ذكر نموده و تعدادى از كتبش را برشمرده است و ابن حجر از علماى اهل سنت او را به صداقت توصيف نموده است.

[2]( سوره غافر، آيه 60) مرا بخوانيد تا دعاى شما را مستجاب كنم، زيرا آنان كه از عبادت( دعا) من از روى تكبر اعراض مى كنند، به زودى با ذلّت و خوارى وارد جهنّم مى شوند.

[3] بحار الانوار، ج 84، ص 223 و ج 93، ص 298.

[4]( سوره مزمل، آيه 20). هرقدر مى توانيد قرآن بخوانيد،

[5] ( سوره بقره، آيه 43).نماز را به پا داريد،

[6] سوره فرقان، آيه 77.بحار الانوار، ج 84، ص 233،