نخل‌دارها عادت خوبی دارند. نخلی را كه زياد خوشه بدهد را عزيز، نمی‌دارند، تنبيهش می‌كنند! زخمش می‌زنند! و خوشه‌هايش را با بی‌رحمی تمام می‌برند.

شايد بگوييد: «آخی طفلكی‌ها گناه دارند!» بله سخت است. اما باور كنيد اين كار لطف به درخت است. با خوشه‌های زياد، نخل مجبور است انرژی‌اش را بين مثلا ده خوشه، تقسيم كند و محصول خرمايی است، با كيفيت متوسط و يا حتی ضعيف.

اما نخل‌دار پنج خوشه را فدای پنج خوشه قوی‌تر می‌كند، و با قطع نصف خوشه‌ها، انرژی و شيره درخت صرف پنج خوشه قوی‌تر می‌شود. حاصلش هم خرمایی می‌شود با كيفيت بالاتر و قيمت بيشتر.

ما انسانها هم كاش همينطور باشيم! آدمهای اضافی و كارهای اضافی را كنار بگذاريم و شيره‌ی روحمان را، صرف آنهایی بكنيم كه ماندنی‌اند و باعث انبساط خاطر ما می‌شوند.

آدمهاى منفى كه باعث آزار ما هستند، حسودان و بخيلان و همه آنهایی كه مسبب رنج و ناراحتى ما هستند، عصاره وجودمان را مصرف می‌كنند و ضعيفمان می‌كنند.

مراقب نخل وجودمان باشيم و خوشه‌های‌ اضافی را با قاطعيت تمام قطع كنيم. هم خودمان تناورتر می‌شويم هم محصولمان شيرين‌تر و گواراتر خواهد شد…