نعمتها ملاك ارزش و افتخار نيست چون...
?نعمتها ملاك ارزش و افتخار نيست چون…
✍️استاد #علی_صفایی_حائری:
?در مناجات خمسة عشر مىخوانيم:
«واسئلك من اليقين ما تهوّن على مصيبات الدنيا و تجلو به عن بصيرتى غشوات العمى». از تو مىخواهم يقينى كه رنجهاى دنيا را بر من سبك كند و پردهى كدرى را از بصيرت و بينش من كنار بزند تا بتوانم با دنياهاى ديگر رابطه داشته باشم و ادامهى كارها و حاصل حالتهاى خودم را ببينم كه پس از اين ديدار مسؤوليت از نعمتها و امكانات، جلوه و نمايش آن را كنار مىزند و انسان را از تكاثر و زيادهطلبى و جمع آورى نعمتها،به كوثر و بهره بردارى از آن مىرساند. چون مىيابد كه نعمتها ملاك ارزش و افتخار نيست و چون به اختيار ما نبوده، افتخار ما نخواهد بود.
?و اساس مسؤوليت انسان بر همين توانايى استوار است نه بر آگاهى. چون از تو مىپرسند كه چرا آگاه نشدهاى در حالى كه مىتوانستى و چرا اقدام نكردى با آنكه امكانش را داشتى. چون در امكانات تو ديگران سهم داشتهاند و در منافع و سود دستهاى تو هم شريك بودهاند.
?با اين توجه به نعمت و با اين درك از مسؤوليت، ديگر نه افتخار و نمايش و تكاثر شكل مىگيرد و نه انتظار مطالبه و باز خواست، كه تو بايد بار خودت را به جايگاهش برسانى و نامهى هر كس را به صاحبش بسپارى.
?با اين توجه به مسؤوليت است كه مىخواهى آنچه از صاحب نعمت، در نزد تو مانده به مأمن و حصن منتقل كنى و از خطرات برهانى و از فتنهى نعمتها و فرو رفتن در آن نجات بيابى و از بازىها و ملعبهها بر كنار بمانى
? وارثان عاشورا، (صفحه ٨٢)