نقل شده است که در زمان حضرت موسی(ع) جوانی

بسیار مغرور و از خود راضی بود که همواره مادرش را رنج می داد.

بی مهری او به مادر به جایی رسید که ؛

روزی مادرش را که بر اثر پیری و ضعف که توان راه رفتن نداشت

به کول گرفت و بالای کوه برد و در آنجا گذاشت تا طعمه ی درندگان شود.

هنگامی که مادر را آنجا گذاشت و از بالای کوه پایین آمد تا به خانه باز گردد، مادرش به این فکر افتاد که مبادا پسرم از پرتگاه بیفتد و زخمی شود؛ یا طعمه ی درندگان گردد.

برای پسرش چنین دعا کرد!:

خدایا! پسرم را از طعمه ی درندگان و گزند حوادث حفظ کن،

تا به سلامت به خانه اش باز گردد!!

از سوی خداوند به موسی(ع) خطاب شد:

ای موسی به آن کوه برو و مهر مادری را ببین،موسی(ع) به آنجا رفت،

و وقتی که مهر مادری را دریافت،

احساساتش به جوش وخروش آمد که به راستی مادر چقدر مهربان است

خداوند به او وحی کرد:ای موسی، من به بندگانم مهربان تر از مادرم!!