محمد بن مسلم مي گويد از امام محمد باقر ـ عليه السلام ـ پرسيدم كه بعضي از مردم را مي بينم كه در عبادت جديت دارند، با خشوع بندگي مي كنند ولي اقرار به ولايت ائمه ـ عليهم السلام ـ ندارند و حق را نمي شناسند آيا عبادت و خشوع آنها را نفعي مي بخشد؟

امام ـ عليه السلام ـ فرمود: اي محمد مثل اهلبيت پيامبر ـ صلي الله عليه و آله ـ مثل همان خانواده اي است كه در بني اسرائيل بودند. هر يك از آن خانواده كه چهل شب عبادت و كوشش كرد و پس از آن هر دعائي كه مي نمود مستجاب مي شد.

يك نفر از همان خانواده چهل شب را به عبادت گذرانيد، بعد از آن دعا كرد ولي مستجاب نشد، خدمت حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ آمد از وضع خود شكايت كرد. عيسي ـ عليه السلام ـ تطهير نموده نماز خواند آنگاه از خداوند راجع به آن مرد درخواست خطاب رسيد اي عيسي! اين بنده من از راه و دري كه نبايد وارد شود وارد شده او مرا خواند با اينكه در قلبش نسبت به نبوت تو شك دارد. اگر آنقدر دعا كند كه گردنش قطع شود و انگشتانش از هم جدا شود دعايش را مستجاب نخواهم كرد. عيسي ـ عليه السلام ـ رو به او كرد و فرمود: خدا را مي خواني با اينكه درباره نبوت پيغمبرش مشكوكي؟ عرض كرد آنچه فرمودي واقعيت دارد از خدا بخواه اين شك را از دل من بزدايد عيسي ـ عليه السلام ـ دعا كرد خداوند او را بخشيد و به مقام ساير آن خانواده نائل شد (كه پس از چهل شب عبادت دعايشان مستجاب مي شد).

?اصول کافی ج۲ ص۴۰۰

نماز بی ولای او عبادتیست بی وضو
به منکر علی بگو نماز خود قضا کند