? و بالوالدین احسانا ?

بی تردید اگر انسان به زحمت ها و رنج های بی شائبه ی والدین توجه کند هرگز نیکی های آنان را از یاد نمیبرد.

بزرگی میفرماید: حق مادرت آن است که بدانی او به گونه ای تو را حمل کرد که هیچکس کسی را چنین حمل نکرده است و چنان ثمره ای از قلبش را به تو داده است که هیچکس به کسی نمیدهد.

او با جوارحش تو را حفظ کرده و هراسی از آن نداشته است که با وجود گرسنگی تو را سیر و با وجود تشنگی تو را سیراب کند و تو را بپوشاند در حالیکه خود برهنه است.

خویشتن را در آفتاب، سایبان تو سازد و بخاطر تو از خواب دست کشد و تو را از گرما و سرما حفظ کند تا برای او باقی بمانی

و تو نمیتوانی سپاسش را به جای آوری مگر به یاری و توفیق الهی.

اگر شخصی کوچکترین نیکی و احسان در حق انسان به جای آورد عقل، تشکر و قدردانی از او را لازم میداند. حال با توجه به اینکه پدر و مادر سمبل نیکی و احسان به فرزند هستند و از جان خود برای پرورش او مایه میگذارند سزاوارترین انسان ها برای احترام و قدردانی اند.