?چرا معمولاً دنیا دلِ انسان‌ها را می‌بَرد ولی آخرت نه؟
?دنیا با نقد بودنش تو را خراب نمی‌کند؛ این فکر و ذکر دنیاست که خرابت می‌کند!

? #کنترل_ذهن_در_مسیر_تقرب (ج۳) – قسمت اول- ۲

?در دین، تعابیر متعددی هست که به «کنترل ذهن» اشاره دارد؛ یکی از آنها کلمۀ «ذکر» است. در مقابلش «غفلت» به‌معنای عدم کنترل ذهن است؛ یعنی عدم توانایی در توجه پیداکردن.

?امام صادق(ع) می‌فرماید: ریشۀ همۀ بدبختی‌ها غفلت است و ریشۀ همۀ سعادت‌ها‌ ذکر است (مصباح‌الشریعه/55)

?چرا ما باوجود این‌همه گرایش‌ خوبی که داریم، و باوجود اینکه گرایش‌های بدمان ضعیف است، معمولاً بد می‌شویم و خوب نمی‌شویم؟ به خاطر «ذکر»!

?خیلی‌ها فکر می‌کنند که دنیا به‌خاطر اینکه نقد و شیرین است، دلِ ما را بُرده و آخرت هم چون نسیه است و شیرینی‌هایش را نچشیده‌ایم، دل ما را نبرده است. این افراد به‌شدّت اشتباه می‌کنند!

?اتفاقاً نقدبودنِ دنیا به تو اثبات می‌کند که دنیا شیرین نیست! دنیا در کنار هر لذّتش، زجری به تو می‌دهد که باعث می‌شود حالت از دنیا به‌هم بخورد! آخرت هم چون نسیه است، شیرین‌تر است؛ چون خیالِ شیرینی از خود آن شیرینی بالاتر است!

?دنیا چون ذکرش بیشتر در ذهن ما هست و بیشتر به یادش هستیم، دل‌مان را برده است؛ یعنی خودمان سرِ خودمان را کلاه می‌گذاریم و دنیا را شیرین تصور می‌کنیم! دربارۀ آخرت هم چون کمتر به یادش هستیم، لذا کمتر دل به آن داده‌ایم.

?علیرضا پناهیان