?کتمان سر

?از دیگر نشانه‌های اولیای خداوند، کتوم بودن ایشان است؛ به گونه‌ای که مصممند دیگران از عنایاتی که به آن‌ها شده است خبردار نشوند و خبر دادن از آن‌ها را برای خود گناه بزرگی می‌شمارند. حتی به شاگردان هم تاکید می‌کنند کوچک‌ترین مطلبی را از خود فاش نکنند و آن را از مهالک بزرگ می‌دانند.
✍️(اسوه عارفان، ص106)

?اشخاصی مانند مرحوم آیت الله سید علی قاضی (رحمةالله‌علیه) که به یقینِ اطرافیان ، دارای طی‌الارض بوده‌اند، تا آخر عمر کتمان می‌کنند.
?شخصی از اهل نجف، آیت الله قاضی را در مشهد الرضا (علیه‌السلام) دیده و حل مشکلش را از آن بزرگوار خواسته بود. پس از آن، متوجه شده بود همان روز، آن عالم ربانی را در نجف دیده‌اند.
▫️آن شخص، پس از مدتی در نجف به خدمت آیت الله قاضی ، رسیده بود تا سرّ قضیه را بداند. آن عارف واصل کتمان کرده و فرموده بود:
?«همه می‌دانند من در نجف بودم»
✍️(مهر تابان، ص371)

?در مقابل، مدعیانی دروغین هستند که از کوچک‌ترین مطلبی برای خود معجزه و کرامت می‌سازند و مقامات خیالی خود را نُقل مجالس کرده ، در ویترین افتخارات خود نصب می‌کنند و در انتشار و اشاعة آن، از هیچ وسیله و امکاناتی دریغ نمی‌کنند. از نام مقدس امام زمان (علیه‌السلام) و تشرفات خیالی یا دروغین خود، چه سوء استفاده‌هایی که از بعضی افراد ساده لوح نمی‌کنند و ایمان و اعتقاد ایشان را به باد می‌دهند؛ در حالی که آن‌ها که به حقیقت، خدمت حضرت مهدی (علیه‌السلام) می‌رسیدند، یا فاش نمی‌کردند یا اگر هم ناخواسته فاش می‌شد، افراد را قسم می‌دادند تا بعد از مرگشان، به دیگران نگویند.

▫️هنگامی از حضرت آیت الله کشمیری رحمةالله‌علیه دربارة تشرفاتی می‌پرسند که برخی افراد ادعا می‌کنند، می‌فرمایند:
?اگر شنیدید مثلاً فلان آقا ادعای رؤیت یا تشرف به خدمت حضرت را کرد، جدی نگیرید و این مسائل را به اهلش بسپارید.
▫️از قول برخی از مرتبطین با آن عالم بزرگوار نقل شده است:
?ایشان، با این موضوع که شخصی حضرت را ببیند و ادعا کند، مخالف بود.
?از خود ایشان نیز کسی یک کلمه در این باره نشنید؛ چرا که عقیده‌شان این بود که امام زمان (علیه‌السلام) سرّ خدا است و ملاقات آن بزرگوار هم سرّ است و اگر کسی مدعی این قضیه بشود، این معنای سرّ بودن از بین خواهد رفت. این اشاره هم در صحبت‌های ایشان بود که تشرف، یک حالی، یک هدیه‌ای برای انسان می‌آورد که ادعا کردن، آن را از بین می‌برد.
✍️(کتاب شیدا، ص195)

هر که را اسرار حق آموختند
مهر کردند و دهانش دوختند