​

 این جمله کوتاه جانمایه نگاه بسیاری از ما ایرانیان به کار است‌.

 طعنه آمیز، تلخ و با سهل انگاری محض
اینکه ما مسئله ارزشمندی مثل “کار” را تا سر حد بیهودگی و دنبال نخود سیاه فرستادن تقلیل می دهیم به نظر من اتفاقی نیست.
 بسیاری از ما اگر به اندازه کافی از جایی پول به حساب مان ریخته شود(چیزی مثل یارانه)،  دیگر کار نمی کنیم. 

پوزخند می زنیم که کار مال خَره!
بعد انتظار داریم عین ژاپن پیشرفت کنیم. 

مثل چین بازارهای دنیا را فتح کنیم 

و مثل آمریکا به ژنرال دنیا تبدیل شویم.
 تنها با آرزو کردن و انشالله انشالله گفتن؟
“کار” باید کُنشی ارزشمند تعریف شود که خروجی اش فقط پول و نان نباشد. 
تنها در این صورت است که تن می دهیم به کار داوطلبانه، کار سخت، کار فداکارانه و کار بدون وجود دوربین و رئیس برای بهتر شدن حال این سرزمین.