? یاد از یاد حکایت می کند…..
[الذکر خبر الذکر]

✍️استاد حسین الهی قمشه ای

?هرگاه بنده پروردگارش را یاد کند،
نشان آن است که پروردگارش او را یاد کرده است.
در مثنوی حکایت زاهدی را می خوانیم که
همه شب الله گفتی و لب به ذکر دوست شیرین کردی، تا شبی:
گفت شیطانش که ای الله گو
این همه الله را لبیک کو
چند اَلله می زنی با روی سخت
می نیاید یک جواب از پیش تخت
زاهد از ذکر باز می ماند و به خواب می رود.

?در عالم رویا حضرت خضر را می بیند که با وی می گوید چرا از ذکر فرو مانده ای؛ می گوید: لبیکم را هیچ پاسخی نمی آید. و خضر از زبان خداوند با او می گوید:
نی تو را در ذکر، من آورده ام
نی که من مشغول ذکرت کرده ام

?و سخن بابا طاهر نیز همین است که
وقتی آدمی به یاد پروردگار می افتد
نشان آن است که پروردگار او را یاد کرده و به خود فرا خوانده است. و البته ذکر خدا از بندگان و ذکر بندگان از خدا در ادای کلماتی خلاصه نمی شود، بلکه ذکر کار دل است که از آنجا به زبان نیز می رسد.

?ذکر زبان، بردن نام معشوق است
و ذکر دست و پای و اعضای دیگر صرف آن اعضا در مسیر زیبابی و دانایی و نیکویی است؛که باز از نام های معشوق است:. سعدی میگوید:
خالی از ذکر تو عضوی؛ چه حکایت باشد
سر مویی به غلط، در همه اندامم نیست

? ” ترانه های بابا طاهر عریان ”
تصحیح و پیشگفتار: حسین الهی قمشه