یکی از شروط بدیهی برای ثمر بخش بودن اعمال صالح این است که انسان آنها را باطل نکند و بتواند به عنوان زاد و توشه به سرای آخرت بفرستد.

قرآن کریم می فرماید: مَنْ جَاءَ بالحَسَنهِ فَلَهُ عَشْرُ امثالِهَا (انعام/160)

یعنی: “هرکس با عمل نیک بیاید (به سرای آخرت)، ده برابر آن پاداش خواهد داشت.”

پس بردن عمل نیک به آخرت مهم است و متأسفانه این شرط اساسی مورد غفلت غالب مردم واقع شده است.

#آیت_الله_فاطمی_نیا می فرمایند:
بنده در جوانی با یکی از اولیاء خدا آشنا شدم که علماً وعملاً شخص بی نظیر یا کم نظیر بود. ایشان شش ماه شبانه روز با مرحوم نخودکی اصفهانی مصاحبت و معاشرت داشته است. روزی از ایشان می پرسد: دلیل و رمز موفقیت شما در امر سلوک چه بود؟

جناب شیخ پاسخ می دهد: «نورهایی را که از اعمال نیک بدست می آورم را خرج نمی کنم!» یعنی با مراقبه و مواظبت، آنها را حفظ می کنم و با اعمال بد هدر نمی دهم!

ماها متاسفانه غالبا ولخرج هستیم، ولخرج نور هستم. اگر از عبادتی نوری کسب کنیم، آن را حفظ نمی کنیم، فورا آن را با رفتارمان خرج می کنیم و از بین می بریم. نماز شب می خوانیم، بعد غیبت میکنیم، یک نورانیت هم اگر بدهند، صبح خرجش می کنیم. یک دعا می خوانیم، با جواب تلخی که مثلا به مادرمان می دهیم، از بین می بریم.

خلاصه هر عمل خیر، نوری دارد که باید حفظ شود تا به تدریج این نور ها جمع شده و قوی شده و دارای آثار عالیه بشوند، وگرنه آن نور با اعمال سیئه از بین می رود.