رهبر معظم انقلاب برای دانشجو سه ویژگی کلان را برمی‌شمارند و همه‌ی توقعات خود از دانشجویان را در قالب همین سه ویژگی می‌دانند که عبارت‌اند از: استقلال‌طلبی، عدالت‌خواهی و آرمان‌گرایی.

ایشان بیداری دانشجویی را زمینه حیات جامعه می‌دانند و برای این بیداری دانشجویی ویژگی‌هایی را بر‌می‌شمارند که عبارت است از:

1. آرمان‌گرایی در مقابل مصلحت‌گرایی؛ عشق به آرمان‌ها و مجذوب آرمان‌ها شدن.
2. صدق و صفا و خلوص و دوری از کلک، تقلب، حیله و شیوه‌های غیرانسانی.
3. آزادی و رهایی از وابستگی‌های گوناگونِ حزبی و سیاسی و نژادی و امثال این‌ها.
4. حرکت، مبتنی بر اشخاص نبودن، سیال بودن.
5. در مقابل مظاهری که از نظر فطرت انسانی زشت است (مثل ظلم، زورگویی، تبعیض، بی‌عدالتی، تقلب، دورویی و نفاق) حساسیت منفی دارد و آن را دفع می‌کند.
6. ضمن اینکه احساسات هست، منطق و تفکر و بینش و تحصیل و میل به فهمیدن و تدقیق هم در آن وجود دارد.

رهبر معظم انقلاب در اینجا البته علاوه بر این ویژگی‌ها، آفاتی را نیز برای جریان دانشجویی در نظر می‌گیرند که گرفتار شدن به این آفات را برابر با رو به افول رفتن حرکت‌های دانشجویی می‌دانند:

1. یکی از آفات حرکت دانشجویی این است که (همان‌طور که گفتم) عناصر و مجموعه‌های ناباب به آن طمع بورزند و بخواهند از آن سوءاستفاده کنند.
2. یکی دیگر از آفات جنبش دانشجویی (همان‌طور که گفتم) دور شدن از آرمان‌هاست.
3. یکی دیگر از آفات مهم جنبش دانشجویی، سطحی شدن است. عزیزان من! از سطحی‌اندیشی به‌شدت پرهیز کنید. خصوصیت دانشجو، تعمق و تدقیق است.
4. یکی دیگر از آفات، به دام احزاب و گروه‌ها افتادن است که این را قبلاً هم گفتم. مواظب باشید، اختاپوس خطرناک احزاب و گروه‌های مختلف به سراغتان نیاید و شما را به دام نیندازد.(1)

ایشان در همان گفتار، برداشت خود را از جریان دانشجویی در چند کلام خلاصه می‌کنند و می‌فرمایند: «برداشت من از جنبش دانشجویی و نگاه من به جنبش دانشجویی این است: ضد استکباری، ضد فساد، ضد اشرافی‌گری، ضد حاکمیت تجمل‌گرایانه و زورگویانه، ضد گرایش‌های انحرافی.»(2)

پُرواضح است دانشجو بماهو دانشجو، اول وظیفه‌اش درس خواندن است و رهبر انقلاب نیز تحصیل، تهذیب و ورزش را سه ویژگی دانشجوی موفق می‌داند. حال با توجه به این مختصات، رهبر انقلاب جریان دانشجویی را یک جریان گفتمان‌ساز می‌دانند و می‌فرمایند: «در همه‌ی این سال‌های انقلاب، حضور دانشجویان در این صحنه‌ها، حضور فعال و مؤثری بوده است. دانشجوها گفتمان‌ساز بوده‌اند، فضای فکری ساخته‌اند، گفتمان‌های سیاسی و انقلابی را در جامعه حاکم کرده‌اند که در موارد زیادی این وجود داشته است.»(3)

این نقش جنبش دانشجویی تا آن حد ظهور و بروز پیدا کرد که رهبر انقلاب در جمع اعضای اتحادیه‌ی انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل، آن‌ها را حلقه‌های پیش‌برنده‌ی نظام می‌خوانند و می‌فرمایند: «برخی از استراتژیست‌های خارجی در اوایل انقلاب این تحلیل را دادند که انقلاب ایران از روش‌های ویژه‌ای برای تثبیت، رشد و پیشرفت خود بهره‌برداری کرده که بی‌سابقه است که از جمله‌ی این‌ها، ایجاد انجمن‌های اسلامی است و این‌ها هسته‌های انقلابی مؤمنی هستند که انقلاب متکی به این‌هاست. هرچند آن‌ها دیر فهمیده بودند، اما درست فهمیده بودند. انجمن‌های اسلامی در هرجا عبارت بودند از آن مجموعه‌های پرانگیزه با ایمان‌های روشن، با احساسات پرجوش که مثل یک موتوری همه‌ی آن مجموعه را با خودشان حرکت می‌دادند و پیش می‌بردند و انجمن‌های اسلامی دانشجویان در طول زمان کارهای باارزشی را در دانشگاه‌ها انجام دادند.»(4)

پی نوشت:

1. بیانات در دیدار اساتید و دانشجویان در دانشگاه علم و صنعت، 24 آذر 1387.
2. همان.
3. همان.
4. دیدار با اعضای اتحادیه‌ی انجمن‌های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه‌های سراسر کشور.

وقتی عمل جراحی چشم علامه طباطبایی در انگلیس با موفقیت انجام شد، دکتر جراح به ایشان گفت: خوشبختانه جراحی چشم شما موفقیت‌آمیز بود. ایشان گفت: ولی من بسیار ناراحتم. گفت: چرا؟ فرمود: چون وقتی می‌آمدیم نماز را در هواپیما خواندم و نتوانستم آن را آن‌طور که شایسته بود انجام دهم. ناراحتم که در بازگشت چه کنم. نماز از دستم می‌رود.

دکتر با یک شرکت هواپیمایی صحبت کرد که اگر ممکن است در بازگشت در فرودگاهی بایستند تا ایشان نمازشان را بخوانند. ولی شرکت قبول نکرد. تا این‌که با یک شرکت خصوصی صحبت کردند و آن‌ها قبول کردند و علامه توانست در بین راه در فرودگاهی نماز خود را با شرایطش انجام دهد.

پای درس علماء، محمد تقی صرفی‌پور، ص۱۷۹

برخلاف تصور بعضی که نماز را تکرار می‌دانند، نماز نردبان ترقی است که هر چه بیشتر با حضور قلب خوانده شود بالاتر می روی، گرچه ظاهر رکوع و سجودها تکرار می شود ولی در حقیقت همانند کلنگی است که برای حفر چاه می‌زنند.

کلنگ زدن در ظاهر تکراری است اما در واقع هر کلنگی که می‌زنید یک قدم به آب نزدیک‌تر می‌شوید. هر گامی که در نردبان برمی‌داریم یک قدم به آسمان نزدیک می شویم هر چه بیشتر قرآن بخوانید به نکات بیشتری می‌رسید هر چه بیشتر گل را ببویید، بیشتر لذت می برید. در سفر حج هر چه بیشتر سفر کنید به اسرار تازه‌ای برمی‌خورید. ظاهر نماز تکراری است اما در واقع عمق بخشیدن و پرواز است.

یکصد و چهارده نکته در مورد نماز، محسن قرائتی، ص ۵۱ ـ ۵۰

در زمان معاویه گروهی تشکیل شدند و مذهبی ایجاد کردند به نام مذهب مرجئه.

به زبان ساده آن‌ها جماعتی بودند که احکام را ساده می‌گرفتند و می‌گفتند لازمه مسلمانی فقط ایمان است و بس، اگر کسی گناهی انجام داد هر چند کبیره باشد به ایمان او ضرری نمی‌رسد…به زبان امروزی

فقط دلت پاک باشه، هرکاری دوست داری بکن…

از ابو مسروق نقل شده که:

حضرت صادق «علیه السلام» از من درباره اهل بصره پرسید که (بر) چه (مذهبى ) هستند؟ عرض کردم: مرجئه و قدریه و حروریه، فرمودند: خدا لعنت کند این ملت‌های کافر مشرک را به هیچ وجه خدا پرست نیستند… با آنها همنشین نشوید- یعنى با مرجئه- خدا آن‌ها را لعنت كند و لعنت كند ملّتهاى مشركى كه خدا را در هیچ موضوعى از موضوع‌ها نمى‏پرستند.[1]

امروز هم خیلی دیدم از آدم‌هایی که می‌گفتند…بیخیال…دلت پاک باشه…بعد راحت خیلی کارایی که دوست داشتند رو انجام می‌دادند…………مواظب باشین لعنت امام دامن شما را نگیرد…مواظب باشید مرجئه زمان خود نشوید…

پی نوشت:

1- اصول کافی

یکی از مشکلات ما در زمان غیبت امام معصوم (علیه السلام)، نبود دسترسی مستقیم به امام زمان (عجل الله) است‌. از‌‌ این رو‌‌ این امکان برای ما و شیعیان وجود ندارد که نزد امام برسیم و اعتقادات خود را با‌‌ ایشان محک بزنیم و باورهای خودمان را به‌‌ ایشان مستقیما عرضه کنیم‌.

اما روش دیگری که برای ما هم ممکن است و به نوعی عرضۀ غیر مستقیم اعتقادات است، زیارت‌هایی است که برای هرکدام از ائمه (علیه السلام) صادر شده است‌. در هرکدام از زیارت نامه‌ها، فرد امام را مخاطب قرار می‌دهد و گوشه‌‌ای از اعتقادات صحیح را که از جانب معصوم صادر شده، می‌خواند و امام را شاهد بر ‌‌ این اعتقاد می‌گیرد و سپس دعا می‌کند‌.

به عنوان مثال در زیارت آل یس می‌خوانیم‌‌:

«أُشْهِدُکَ یَا مَوْلَایَ أَنِّی أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ لَا حَبِیبَ إِلَّا هُوَ وَ أَهْلُهُ وَ أُشْهِدُکَ أَنَّ عَلِیّاً أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ حُجَّتُهُ وَ الْحَسَنَ حُجَّتُهُ وَ الْحُسَیْنَ حُجَّتُهُ وَ عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ حُجَّتُهُ وَ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ حُجَّتُهُ وَ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ حُجَّتُهُ وَ مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ حُجَّتُهُ وَ عَلِیَّ بْنَ مُوسَى حُجَّتُهُ وَ مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ حُجَّتُهُ وَ عَلِیَّ بْنَ مُحَمَّدٍ حُجَّتُهُ وَ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ حُجَّتُهُ وَ أَشْهَدُ أَنَّکَ حُجَّهُ اللَّهِ أَنْتُمُ الْأَوَّلُ وَ الْآخِرُ وَ أَنَّ رَجْعَتَکُمْ حَقٌّ لَا رَیْبَ فِیهَا ‌.‌.‌.»

در‌‌ این زیارت امام را به عنوان شاهد می‌گیریم و اعتقادات صحیح را بر‌‌ایشان می‌خوانیم‌.

 یکی دیگر از زیارت نامه‌هایی که اعتقادات زیادی را بیان می‌دارد، زیارت جامعۀ کبیره است که از مهم‌ترین و کامل‌ترین زیارتنامه‌های امامان معصوم (علیه السلام) است‌. ‌‌ این زیارت نامه از امام‌ هادی (علیه السلام) روایت شده است و در آن اعتقادات مهم و اساسی در باب مقام و جایگاه ائمۀ معصومین (علیه السلام) بیان شده است‌.

منبع:

darolmahdy_borkhar

نام هاي پيامبر اكرم( صلي الله عليه و آله و سلم) در قرآن:

در كتابهاي مختلف كه درباره پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) به جا مانده 300 اسم، لقب و صفات براي آن حضرت، ذكر شده است. نامهايي كه براي پيامبراسلام(صلی الله علیه وآله وسلم) در قرآن ذكر شده، از نگاه برخي تا چهل اسم قيد شده و براي هر يك، شاهدي از آيات قرآن ذكر شده است.

 برخي از اسامي متبرك آن حضرت  :

1و 2- محمد و احمد
مشهورترين نام پيامبر، «محمد»(صلی الله علیه وآله وسلم) است. لقب مشهور ايشان، مصطفي و خاتم النبيين، و اولين كنيه مشهورش «ابوالقاسم» است. زيرا قاسم فرزند اول حضرت بود.

اسم شريف «محمد» در سوره هاي آل عمران (آيه 144)، احزاب (آيه 40)، محمد (آيه 2) و فتح بارها آمده است. نام احمد، فقط يك بار در قرآن، در سوره مباركه صف/ 6 ذكر شده است.

در تفسير مجمع البيان آمده است كه خداوند، نام محمد و احمد كه از اسامي مقدس خود برگرفته است، براي او برگزيد.  در تفسير نمونه، عنوان شده است كه نام «محمد» را عبدالمطلب، جد پيامبر، براي ايشان انتخاب نموده و نام «احمد» را آمنه، مادر پيامبر، براي او، انتخاب كرد. همچنين ابوطالب، عموي پيامبر، نيز از پيامبر(ص) با نام «محمد و احمد» ياد كرده است. در حديث معراج نيز خداوند يك بار با «يا محمد» و چندين بار، با «يا احمد» رسولش را مورد خطاب قرار داده است. 

3 و 4- نبي و رسول

واژه رسول و نبي و مشتقات آن دو، در آيات بسياري تكرار شده و در بيشتر اين موارد براي پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)به کار رفته اند.

«نبي» كسي است كه بر او وحي نازل مي شود و حامل خبري از غيب است. پيام الهي را بيان مي كند؛ هر چند مأمور به دعوت و تبليغ علني نيست. «رسول» كسي است كه علاوه بر مقام نبوت، مأمور به دعوت و تبليغ به سوي آيين الهي است. رسالت، مقامي بالاتر از نبوت است. «نبي» كسي است كه در خواب مي بيند، او وحي الهي را از اين طريق دريافت مي كند و صداي (فرشته) را مي شنود، ولي فرشته وحي را نمي بيند. ولي «رسول» كسي است كه هم صدا را مي شنود و هم فرشته وحي را مي بيند و در خواب و بيداري با وحي در ارتباط است.

ازجمله نكاتي كه مي تواند دليلي بر عظمت پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) باشد، اين است كه خداوند او را با نام خطاب نكرده است، ولي انبياي ديگر را به اسم آنان، مورد خطاب قرار داده است. مانند: «يا موسي، يا داود و…» ولي درباره حضرت محمد(صلی الله علیهوآله وسلم) مي فرمايد: «يا ايها النبي»، «يا ايها الرسول»؛ زيرا مقام رسول اعظم بالاترين مقامها است. لذا اين گونه با عظمت، مورد خطاب الهي قرار مي گيرد. 

5- عبد

اين صفت، در سوره هاي متعددي از قرآن كريم، آمده است. از جمله: انفال (آيه 41)، اسراء (آيه 1)، كهف (آيه 1)، فرقان (آيه 1) و… قرآن در ستايش انبيا، بعد از كلمه «عبد» و يا قبل از آن، نام خاص انبيا را مي برد؛ مانند: «عبدنا ايوب» و… ولي درباره پيامبرخاتم(صلی الله علیه وآله وسلم)، اين كلمه همواره به صورت مطلق و بدون ذكر نام، يا قرينه ديگري، به كار رفته است. در قرآن كريم، در هيچ موردي: كلمه «عبد» بدون اسم يا قيد ذكر نشده است، جز در مورد پيامبرخاتم(صلی الله علیه وآلهوسلم). اين شيوه بيان، نشانگر عبد مطلق بودن پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) است.  عبد و بنده الهي بودن، از ارزشهاي والاي انساني است؛ بلكه والاترين ارزش انساني است. بندگي خداوند، زمينه ساز دريافت كمالات معنوي است. عبوديت، مقدمه پرواز و عروج است و بدون خروج از صفات رذيله و كسب صفات فضيلت، امكان ندارد. لذا كمال عبوديت، كه به مفهوم كمال رهايي از غير خداست، از مختصات پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) است.

6- خاتم النبيين

اين نام كه در سوره احزاب (آيه 40) آمده، از ريشه «ختم» به معني «پايان» گرفته شده است. «خاتم» چيزي است كه با آن پاي نامه ها، اسناد و دفاتر را مهر مي زدند. از آنجا كه مهر زدن در خاتمه و پايان، قرار مي گيرد، نام خاتم بر وسيله مهر زدن، گذارده شده است. اگر يكي از معاني خاتم، نگين انگشتر است، به خاطر اين است كه نقش مهرها را روي انگشترها نيز مي كندند و به وسيله آنها، نامه ها و رسايل را مهر مي زدند و يا به خاطر آن است كه كار گذاشتن نگين انگشتر، آخرين عملي است كه در ساختن انگشتر انجام مي گيرد و لذا اين اشكال شبهه افكنان كه پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) چون نگين انگشتري در ميان انبيا است، نه پايان بخش آنان، وارد نيست.

7- طه

اين وصف در سوره طه (آيه 1) آمده است. از امام صادق(علیه السلام) روايت شده است كه «طه از اسامي پيامبر(صلی الله علیه وآله وسلم) است و معني آن، «يا طالب الحق، الهادي اليه» است؛ «يعني اي كسي كه طالب حقي و هدايت كننده به سوي آني» در دعاي ندبه، نيز اين موضوع ذكر شده است، «يابن طه و المحكمات»؛ اي زاده طه و محكمات.»
روايات فراواني در شأن نزول نخستين آيات سوره طه آمده است كه از مجموع آنها، استفاده مي شود كه پيامبراعظم(صلی الله علیه وآله وسلم) بعد از نزول وحي و آيات قرآني، بسيار به عبادت و نيايش مي پرداختند، بخصوص ايستاده به عبادت و راز و نياز مشغول مي شدند و آنقدر عبادت مي كردند كه پاهاي ايشان، متورم مي شد.
آيات نخستين اين سوره، نازل شد و به ايشان دستور داد كه اين همه رنج و سختي و ناراحتي را بر خود تحميل نكن: «طه؛ اي پيامبر، ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه به زحمت افتي.»

8- يس

اين اسم در اولين آيه سوره يس آمده است. از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است كه «يس»، اسمي از اسماي پيامبرخاتم(صلی الله علیه وآله وسلم) است و دليل آن اين است كه خداوند بعد از آن مي فرمايد: «تو از مرسلين و بر صراط مستقيم هستي.» 
درباره اين اسم گفته اند كه مخفف «يا سيد المرسلين» و يا «يا سامع الوحي» بوده است؛ يعني «اي سرور و آقاي پيامبران و اي شنونده وحي».در دعاي ندبه خطاب به امام عصر(عج الله تعالی فرجه) عرض مي كنيم: «يابن يس و الذاريات»؛ يعني اي فرزند يس، يعني اي زاده پيامبر.
علاوه بر اين در تفسير صافي و مجمع البيان از امام صادق(علیه السلام) و امام باقر (علیه السلام)روايت شده است كه حضرت رسول(صلی الله وآله وسلم)، دوازده اسم دارد كه پنج اسم آن در قرآن آمده است: محمد، احمد، عبدا…، يس.همچنين

امام باقر(علیه السلام) مي فرمايند: اسم رسول خدا در صحف ابراهيم «ماحي»، در تورات «حاد»، در انجيل «احمد» و در قرآن «محمد» است. 

حضرت