بردبارى، وقار و مهربانى خدا سبب شد تا گناهان بزرگ و كارهاى‏ زشت مردم مانع نشود كه دوست‏ ترين و شريف‏ترين پيغمبرانش، يعنى‏ محمد بن عبدالله(صلی الله علیه وآله) را براى مردم بر گزيند.

محمد بن عبدالله(صلی الله علیه وآله) در حريم عزت تولد يافت: در خاندان شرافت‏ اقامت گزيد، حسب و نسبش آلوده نگشت، صفاتش را دانشمندان بيان‏ كردند و حكميان در وصفش انديشه نمودند، او پاكدامنى بى نظير،هاشمى نسبى بى مانند و بى مانندى از اهل مكه بود.

حيا صفت او بود و سخاوت طبيعتش، بر متانت ‏ها و اخلاق نبوت سرشته‏ شده بود. اوصاف خويشتن دارى‏ هاى رسالت ‏بر او مهر شده بود تا آن‏گاه كه مقدرات و قضا و قدر الهى عمر او را به پايان رسانيد و حكم حتمى پروردگار او را به سرانجامش منتهى ساخت. هر امتى، امت‏ پس از خود را به آمدنش مژده داد. نسل به نسل از حضرت آدم تاپدر بزرگوارش، عبدالله، هر پدرى او را به پدر ديگر تحويل داد اصل و نسبش به ناپاكى آميخته نشد و ولادت او با ازدواج نا مشروع ‏پليد نگشت. ولادتش در بهترين طايفه، گرامى ‏ترين نواده (بنى ‏هاشم)، شريف‏ترين قبيله (فاطمه مخزوميه) و محفوظ ترين شكم باردار (آمنه دختر وهب) و امانت دارترين دامن بود.

خدا او را برگزيد، پسنديد و انتخاب كرد سپس كليدهاى دانش وسرچشمه‏ هاى حكمت را به او داد. او را مبعوث نمود تا رحمت ‏بر بندگان و بهار جهانيان باشد.

خداوند كتابى را بر او نازل كرد، كه بيان و توضيح هر چيزى در آن است و آن را به لغت عربى، بدون هيچ انحرافى قرار داد، به ‏اميد اين كه مردم پرهيزكار شوند. آن را براى مردم بيان كرد و معارف آن را روشن ساخت و با آن، دينش را آشكار ساخت و واجبات ى‏را لازم شمرد و حدودى را براى مردم وضع نمود و بيان كرد. آن‏ها را براى مردم آشكار نمود و آن‏ها را آگاه ساخت. آن حضرت در آن‏ امور، راهنمايى به سوى نجات و نشانه‏ هاى هدايت ‏به سوى خدا مى‏ باشد.

رسول خدا (صلی الله علیه وآله) رسالتش را تبليغ كرد، ماموريتش را آشكار ساخت،بارهاى سنگين نبوت را كه به عهده گرفته بود، به منزل رسانيد وبه خاطر پرورگارش صبر كرد و در راهش جهاد نمود.

با برنامه‏ ها و انگيزه ‏هايى كه براى مردم پى ريزى نمود و مناره‏ هايى كه نشانه‏ هاى آن را بر افراشت، براى امتش خير خواهى كرد، وآن‏ها را به سوى نجات و رستگارى فرا خواند و به ياد خدا تشويق وبه راه هدايت دلالت كرد، تا مردم پس از او گمراه نشوند. آن حضرت ‏نسبت‏ به مردم دلسوز و مهربان بود.

پی نوشت:

اصول كافى ج 2، ص332 و 333.