اگر ائمه در زمان مرگ و گرفتاری به فریادمان برسد این شفاعت و دستگیری به خیر می گذرد اما هیچ تضمینی برای دستگیری در چنین زمان حساسی نیست.
امیرالمومین فرمودند:
تکیه بر شفاعت و دستگیری ما نکنید! گاهی شفاعت ما پس از سیصد سال به فریاد کسی می رسد.
پس نمی توان به دلگرمی شفاعت ائمه دل به دریا زد و در انجام گناه بی پروایی نمود، چرا که هیچ ضمانتی وجود ندارد همچو سید حمیری(از شیفتگان حضرت علی (علیه السلام) که در کوچه و بازار فضایل مولا را بیان می فرمود ) و …بلافاصله پس از مرگ ، از ما نیز دستگیری نمایند. چه بسا شفاعت آن بزرگواران پس از سیصد سال عذاب و رنچ به فریادمان رسد که این خود به شرط عاقبت به خیر شدن و ب ولایت امیر المومنین و اولاد معصومین ایشان ازدنیا رفتن است. چه بسا به دلیل فزونی گناهان ،پیش به دلیل فزونی گناهان ، پیش از مرگ ، ایمان از کف دهیم و بی ولایت از دنیا رویم. در این صورت پس از سیصد سال هم از شفاعت خبری نخواهد بود.

اما سیصد سال عذاب سخنی بود که بی اندیشه از خاطر گذراندیم !کدامین سیصد سال عذاب کاکه تحمل آنی سوختگی سطحی دست خود را نداریم، ماکه از فرو رفتن خاری در دست به شکوه و ناله می آییم ، ماکه از گرمای تابستان به فغان می آییم ، چگونه تحمل سیصد سال عذاب خداوند را خواهیم داشت؟؟؟

منبع:

کتاب شب های بی قراری،صفحات30-33