امام در شرايط مناسب كه مصادف با مرگ معاويه بود، توانست پيام خود را به مردم برساند.

علّت اين كه امام به طرف كوفه رفت اين بود كه كوفيان به جهت ظلم‌هاي معاويه بر آنها آمادگي بيشتري جهت ياري حسين(علیه السلام) داشتند. هر چند توفيق يك‌دل بودن را از خود سلب كردند، ولي امام مسير پيام‏ رساني خود را به‌خوبي طي كردند، (به‌همين‌ جهت امام پس از شنيدن خبر شهادت مسلم‌بن‌عقيل باز همان راه را ادامه دادند)، و همچنان تا امروز اين پيام مسير خود را مي‏ رود.

آنهايي كه درد دين دارند تا قيام قيامت در اين پيام ‏رساني شريك‏ اند تا نگذارند حجاب سودجويي و سياست ‏بازي، نور معنويّت و شريعت را خاموش كند و شور حيات ديني كه از سرچشمه حسين(علیه السلام) جاري است، بخشكد، و خودشان با جداشدن از اسلام و كربلا در ظلمت سرد زندگي دنيا بپوسند.

اي كاش! نگاهي به زندگي انسان‌‌ها در پانصد سال اخير مي كرديم تاببينيم معني پوسيدن درظلمت سرد دنيا و معني با شور ماندن و با شور مردن، چقدر در رابطه با دوري و نزديكي به كربلا، روشن و غير قابل انكار است.

اي كاش! به اطرافيان خود نگاه مي‏ كرديم تا اين رابطه باز خود را روشن ‏تر اثبات كند.

عدّه ‏اي جدا شده از حسين(علیه السلام) و سرد و بي‌روح و دنيا زده، و عدّه ‏اي متوسل به حسين(علیه السلام) و سرشار از اميد و صبر و آرامش.

اي خدا! به حق حسين(علیه السلام) ما را از حسين(علیه السلام) جدا نكن تا از هيچ جبهة حقّي، جدا نكرده باشي.

پی نوشت

اصغر طاهرزاده- کربلا مبارزه با پوچی ها