در زمان نهضت حضرت سيدالشهداء(علیه السلام) اكثر پيرانِ جامعه، عهد پيامبر(صلی الله علیه و آله) را درك كرده بودند.

ممكن است خود پيامبر(صلی الله علیه و آله) را نديده بودند ولي عهد و جوّ آن زمان را لمس كرده بودند، چه شد كه اينها سكوت كردند؟

اينها خوب مي ‏دانستند كه معاويه فاسق است پس چرا سكوت كردند و اين سكوت چه زيان‌هايي داشت؟

و چه كساني بايد اين سكوت را بشناسند؟

وقتي پيران اكثراً محافظه كار مي‏ شوند و جسارت برگشت به ارزش‌هاي معنوي را از دست مي‏ دهند، و جوانان ميان عهد ديني گذشته و عهد جديد امويِ رُمي، سرگردان مي‏ شوند، اگر صدايي بلند و بليغ، آنها را به عهد ديني متذكّر نشود، ساية سياه فرهنگ امويِ رُمي، براي هميشه جوانان را به رنگ كفر و پوچي مي‏كشاند و حسين(علیه السلام) در آن شرايط، آن نسل سرگشته را به عهد ديني محمّدي(صلی الله علیه و آله) متذكّر شد و از پوچي و يأس رهانيد.

اينجاست كه به واقع مي‏ توان پذيرفت كه حسين(علیه السلام) اسلام و مسلمين را نجات داد - البته شيعه از نهضت امامش بيشتر بهره برده - آري!

نسل جديد سرگردان ‏بود و امام تذكّري به همة آن زمان گشت.

صداي نهضت كربلا؛ مثل بمب در جامعه آن روز صدا كرد و در طول تاريخ حيات اسلام نيز جريان پيدا كرد. مولوي در قرن هفتم هجري، كه ادعاي شيعه بودن هم ندارد مي‏ گويد: شخصي به شهر حلب رسيد، ديد شلوغ است، سؤال كرد چه خبر است؟

گفتند: عاشوراست. مولوي به او مي‏ تازد كه اي نادان نمي‏داني چه خبر است؟ جاي تعجب است، جان انساني از قفسِ تن پريده و تو نمي‏داني چه خبر است؟

از عجايب است كه تو نمي‏داني عاشورا چه خبر است.يعني با نهضت و حكمت امام‌حسين(علیه السلام) در جهان اسلام معناي زندگي عوض شد

روز عاشـورا نمي‏داني كـه هست
ماتم جـاني كه از قرني بـه است

پيش مؤمن كي بود اين قصّه‌خوار
قدر عشق گوش، عشق گوشوار[1]

.

[1] - «مثنوي»، مولوي، دفتر ششم.

2 کربلا مبارزه با پوچی ها اصغر طاهرزاده