حوزه های علمیه و محیط های روحانی ما مسئول پاسداری ایمان جامعه اسلامی و دفاع از اصول و فروع دین مقدس اسلام از دیدگاه مذهب شیعه و تعلیم و تبلیغ آنها و عهده دار پاسخگویی به نیازهای مذهبی مردم مسلمان اند.

دشواری و سنگینی این مسئولیت ها در همه زمان ها یکسان نیست، بستگی دارد به درجه تمدن و سطح فرهنگ جامعه و میزان آگاهی مردم به مسائل م از یک طرف و درجه فعالیت نیروهای مخالف از طرف دیگر.

در حدیث شریف کافی آمده است :

«اَلْعَالِمُ بِزَمَانِهِ لاَ تَهْجُمُ عَلَيْهِ اَللَّوَابِسُ»(کافی/ج1)

 آشنایی با اوضاع و جریانات زمان و شناخت عوامل دست اندرکار اجتماع، امکان پیش بینی می دهد و با پیش بینی می توان به مقابله با حوادث ناگوار شتافت، همچنان که امکان بهره برداری از فرصت های مساعدی که تحولات زمان پیش می آورد به وجود می آورد.

آن که نمی داند در جهانی که زندگانی می کند چه می گذرد، چه عواملی دست اندر کار ساختن جامعه به میل خود هستند ، چه تخم هایی در زمان حضر پاشیده می شود که در آینده سر بر خواهند آورد، هرگز نمی تواند به مقابله با نیروهای مهاجم برخیزد و یا از فرصت های طلیبی زودگذر اغتنام جوید.

حوزه های علمیه ما اگر از محدودیت های مصنوعی که خود برای خود به وجود آورده اند خارج گردند و با استفاده از ف به احیای فرهنگ کهن خود و آراستن و پیراستن آن بپردازد و آن را تکمیل نمایند و به پیش سوق دهند می توانند از این انزوای حقارت آمیز علمی خارج شوند و کالاهای فرهنگی خود را در زمینه های مختلف معنوی ، فلسفی،اخلاقی ،حقوقی ، روانی ، اجتماعی، تاریخی  با کمال افتخار و سربلندی به جهان دانش عرضه نمایند.

منبع:

کتاب آینده انقلاب اسلامی ایران شهید مطهی قم صدرا  چاپ.سی ام  ص 201،203