مرحوم علامه سیدمحمدحسین حسینی طهرانی میگوید:
«روزي بجهت بيماري پروستات مرحوم گلپايگاني (آقاسیدجمال) به عيادت ايشان رفتم. ديدم روي زمين خوابيده و درد سراپاي وجودش را فرا گرفته، و اين زماني بود كه آقازاده ايشان نيز بواسطه حادثه‌اي مجروح و بستري گرديده بود و سختي معاش و تنگدستي مفرط صداي اهل خانه را در آورده بود؛ خلاصه با يك چنين وضعي ما را پذيرا شدند.

در اين هنگام مرحوم گلپايگاني رو كرد به من و خنده بلندي نموده و فرمود: آقا سيّد محمّد حسين! كسي كه عرفان ندارد، نه دنيا دارد و نه آخرت. مرا مي‌بيني كه در چه وضعي هستم؟ من خوشم، غرق در بهجت و سرورم، اصلاً غمي ندارم؛ ببين مردم در چه مصائبي بسر مي‌برند و به چه اموري خود را مبتلا مي‌كنند!»

دربلاهم میکشم لذات او
مات اویم مات اویم مات او