#سرّسر
نویسنده :نجمه طرماح
#قسمت_دوم
#زندگینامه_شهید_عبدالله_اسکندری

در این اتوبوس های شلوغ با این همه زن و مرد مسافری که سرپا ایستاده بودند و توی هم وول می خورند، با هر ترمز راننده سر و صورت و دست و پا بود که بی اختیار به ما می خورد و نمی دانستی کجا خودت را جمع و جور کنی تا از برخورد نامحرمی به خودت در امان باشی. نگرانی برادرم به جای خود، اما نمی شد ماهم درس و مشقمان را به این زودی رها کنیم.
اتوبوس رسید و خواهرم زودتر سوار شد و دستم را گرفت و کشید بالا. مردها کمی خودشان را به هم چسباندند تا ما از کنارشان رد شویم و وسط های اتوبوس جایی برای ایستادن پیدا کنیم. صندلی ها که دیگر جای همیشگی پیرمردها و پیرزن ها بود و کمتر شانس نشستن نصیبمان می شد.
بالاخره شیفت بعداز ظهر مدرسه ابتدایی مان را برای مقطع راهنمایی آماده کردند و ما از این وضع آسوده شدیم. پرونده مان را گرفتیم و برگشتیم به جای همیشگی،. دیگر از اخم برادرمان هم خبری نبود و خیالش از بابت رفت و آمدها آسوده شد. برادر بزرگتر بود دیگر، حرفش خریدار داشت. نمی شد غیرتش را ندیده بگیری.
روزها در خانه به بازی و شیطنت می گذشت و در مدرسه پچ پچ دخترها و حرف و حدیث های زنانه و نامزدی های هم کلاسی هایم سرزبان افتاد. هر کسی نشان کرده کسی از اقوامش بود. من هم سال ها نقل مجلس خانه خاله بودم و شوخی همیشگی بابا یک جمله تکراری بود :"دو دخترم یکی عروس عمه و یکی عروس خاله است”
نمی خواستم سر زبان ها بیفتم، اما دوستم همین سکوتم را بهانه و به صورتم اشاره می کرد و می گفت :"ببینید! دوباره سرخ و سفید شد به این سکوتش نگاه نکنید من از دلش خبر دارم. نا سلامتی یک عمره همسایه ایم.”
مشت آرامی توی بازویش زدم و روبرگرداندم که هیچ خبری هم نیست. الکی حرف در نیار.
_"بله خانم جان، صبر کن نزدیک عید، مثل هر سال، طبق های شیرینی صف به صف بیارن در خونه تون. بگو چرا واسه ما نمیارن از این شیرینی های خونگی، ها؟!
_"خوب ما فامیلیم بابا “
_” با کی فامیلی؟ با آقا داماد؟ “
_” نه خیر، با قناد شیرینی های عیدمون. “

ادامه دارد…

??????