عباس(علیه السلام) را برای جنگ آفریده اند اما هروقت حسین(علیه السلام) فرمان دهد!
ولی حسین(علیه السلام) دراین شرایط از او جنگ نخواسته است، از او آب می خواهد.

این همه خشم در بازوان را جز در راه سقایت کودکان خرج مکن!
حسین این را از تو خواسته است، همین را.

باید همه در سلام به تو این را آشکارا بفهمند که مطیع بودی،حرکت در آن مسیر که حسین از تو می خواهد.

اگر امام سخن بگوید و مامومان هم همان را در دل قبول داشته باشند، ولایت مدار بودن سخت نیست.
زیرا آنچه عقل همه حکم کرده است، امام نیز گفته است. چه بسا به خاطر دلشان تبعیت کنند.

اما شاخص و معیار ولایت مداری، آن وقتی است که امام حرفی بزند بر خلاف همه معادلات ذهنی مامومان!
اینجا که حکم دل با حکم ولی خدا دوتا است، اینجا محل امتحان است.

امام سخن از رفتن می گوید و همه مامومان (ماموم نماها) سخن دیگری!
راحت ترین جا برای تشخیص ولایت مداری همین جاست !

و سکوت، بالاترین گفتاری است که می تواند مطیع بودن را نشان دهد.
تبعیت بی چون و چرا .

یک لحظه از حسین جدا نشو تا راه زندگی ولایت مدارانه را با تو بهتر بیاموزیم،
خود را به ما بهتر نشان ده که ما از حرکات صامت تو درس ها را خواهیم گرفت،

درس اطاعت بی قید و شرط (المطیع لله)

جایی که حسین هست همه باید صامت باشند و گوش فرا دهند این قرآن ناطق را:
“وَ اِذَا قُرِئَ القُرآنُ فَاستَمِعوا لَهُ وَاَنصِتُوا لَعَلَّکُم تُرحَمونَ” (اعراف/204)

منبع:دارالمهدی_دستگرد