وَ آتُوا الْيَتامي‏ أَمْوالَهُمْ وَ لا تَتَبَدَّلُوا الْخَبيثَ بِالطَّيِّبِ وَ لا تَأْکُلُوا أَمْوالَهُمْ إِلي‏ أَمْوالِکُمْ إِنَّهُ کانَ حُوباً کَبيراً؛ اموال یتیمان رابعد از بلوغ به دست آنها بدهید و مال بد و نامرغوب خود را به مال خوب ومرغوب آنها تبدیل نکنید     2   نساء

1- دادن اموال یتیم به یتیم وقتی به حد رشد رسید از وظایف کسی است که اموال نزد اوست

2- نباید اموال یتیم را با اموال بد خودمان عوض کنیم و یا اینکه اموالشان را با اموالمان مخلوط کنیم

3- ذکر این آیات در مورد برگرداندن اموال یتیمان نشان دهنده اهمیت موضوع است

4- خداوند اخطار داده که خوردن اموال یتیم گناهی بزرگ است تا بعدا اظهار بی اطلاعی نکنیم

5- چون یتیم پشتوانه خود (پدر و مادر) خود را از دست داده نباید ما هم پشتوانه اقتصادی او را تصاحب  کنیم

6- حتی اگر یتیم از اموال خودش آگاهی ندارد دلیل نمی شود که اموال او را مالک شویم

7- در صورت خوردن اموال یتیم گناهی بزرگ مرتکب شده ایم یعین علاوه بر یتیم طرف حساب ما خداوند می شود پس باید مواظب باشیم.

8- احوال یتیم را به خودش بدهیم نه اینکه آن را به فردی بدهیم که آن را از بین می برد چون ما مسئول هستیم

9- در حفظ و برگرداندن امانت کوشا باشیم بخ خصوص امول یتیم

10- در امانت خیانت نکنیم

11- مقدار مال یتیم که نزد ماست مشخص باشد تا با اموال ما مخلوط نشود

یتیم نوازی را از مولی متقیان امیرالمومنین بیاموزیم..

 وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَيْ‏ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَکُلُوهُ هَنيئاً مَريئا؛س اگر چیزی از مهر خود را از روی رضا و رغبت به شما بخشیدند،پس از آن بهره مند شوید که شما را حلال و گوارا است   4   نساء

1- تذکر به مردها مهریه عندالمطالبه است پس هر مقدار که توانایی دارید مهریه به زن دهید

2- نگویید کی داده و کی گرفته: مهریه حق زن است و می تواند بگیرد.

3- تذکر به زنها: می توانید مقداری از آن را به همسرتان ببخشید.

4- مهریه پشتوانه اقتصادی زن به حساب می آید و این لطفی است که خدا برای زن انجام داده است پس زن هم باید لطف بکند و هر چه قدر شوهر در حد توانش بود را مهر قرار دهد.

5- در دادن مهریه زن را اذیت نکنید و به خوبی به او بدهید.

6- مهر زن را به خود زن بدهید.

7- زیاد و کم بودن مهریه باعث عزت زن نمی شود بلکه پشتوانه ای است برای زن.

8- مهر زن یک بدهی است بر گردن مرد پس مرد درذکر بدهی ها مثلا در وصیت قید نماید.

در تعیین مهریه سخت گیر نباشیم و حضرت زهرا را الگو قرار دهیم.

مَنْ ذَا الَّذي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ أَضْعافاً کَثيرَةً وَ اللَّهُ يَقْبِضُ وَ يَبْصُطُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ؛ پس خدا وام او را به چند برابر افزون کند و خداست که تنگی ووسعت می بخشد و شما بسوی او باز می گردید) و همچنین برای تشویق و تهییج مؤمنان برای آنکه قرض الحسنه بدهند، می فرماید: که آن را برای آنها دویا چند برابر می کند و قبض به معنای گرفتن چیزی و بسط به معنای مقابل آنست ،در بیان این سه صفت یعنی (قابض ، باسط و مرجع عباد) برای فهماندن این معناست که آنچه درراه خدا قرض بدهند هدر نمی رود و باطل نمی شود و هیچ بعیدنیست که به چند برابر تبدیل شود ،چون خدا قابض است ،یعنی خداست که این قرض را می گیرد و باسط است یعنی هر چه را بخواهد زیاد می کند و مرجع است ، یعنی شما به سوی او باز می گردید و آن مبلغ افزوده را پس می گیرید، آنهم بصورت تمام و کمال .       245   بقره

1- هر کس انفاقی در راه خدا می کند نباید منتی بگذارد چون همه آنچه ما داریم از آن خداست و ما فقط یک واسطه هستیم.

2- لطف خدا آنقدر زیاد است که نعمتی را که به ما داده و ما انفاق می کنیم را برای ما چند برابر می کند.

3- وقتی می بخشی اولا فکر نکن آن مال متعلق به تو بوده بلکه از آن خداست ثانیا فکر نکن با انفاق مالت کم می شود چون کم و زیاد شدن اموال بدست خداست پس زمان انفاق مغرور نشو و بگو من انفاق کردم شاید روزی خودت محتاج شوی

4- این مالیکه خدا به تو داده جهت آزمایش است که آیا در راه خدا انفاق میکنی؟

5- دارا و ندار به سوی خدا برمی گردند فقط خودشان می مانند و اعمالشان.

6- سعی کنیم قرض و انفاق ما بدون نسبت باشد و اگر فقیری را می شناسیم قبل  از اینکه او طلب کند در صدد رفع نیاز او برآییم.

7- خداوند قادر است همه نیازمنده را روزی  دهد ولی روزی آنها را در اموال دیگران قرار داده تا آزمایش بشوند و خودشان ببینند چه می کنند

8- امام حسن مجتبی علیه السلام بهترین مصداق انقاق کننده در راه خداست.

ذلِکُمْ بِما کُنْتُمْ تَفْرَحُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ وَ بِما کُنْتُمْ تَمْرَحُونَ؛این ( عذاب ) به سبب آن است که در روی زمین به ناحق شادی می کردید ، و نیز به خاطر آن که ( با گناه ) سرمستی می کردید.      75غافر

1- شاد بودن خوب است ولی تا زمانیکه به ناحق نباشد

2- شادی که به ناحق باشد و از زوی غرور عذاب را به دنبال دارد

3- شادی به ناحق ما را از حق  پروردگار دور میکند

4- عذاب هایی که می شویم بدون دلیل نیست شادی با غرور

5- غرور در هر کالی بد است چه در حالت شادی باشد چه غم

6- مغرور فقط می خواهد خودش شاد باشد

7- شادی کردن به ناحق و با غرور و غفلت از خدا روی زمینی که متعلق به خداست خود خواهی است و بسیار ناپسند همانطور که حکومت های فاسد که به ناحق بر مردم حکومت می کردند و به این دلخوش بودند که به طور موقت حکومت را از اهل بیت گرفتند از بین رفتند بقیه کافران روی زمین هم از بین می روند.

وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ لا يَعْلَمُها إِلاَّ هُوَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ ما تَسْقُطُ مِنْ وَرَقَةٍ إِلاَّ يَعْلَمُها وَ لا حَبَّةٍ في‏ ظُلُماتِ الْأَرْضِ وَ لا رَطْبٍ وَ لا يابِسٍ إِلاَّ في‏ کِتابٍ مُبينٍ،خزائن و گنجینه های غیب ( که زیر کلمه «کن» است ، و حقایق و حدود آنها ) نزد اوست ، کسی آنها را جز او نمی داند ، و ( از آنها که به صفحه وجود آمده ) آنچه را در خشکی و دریاست می داند ، و هیچ برگی فرو نمی افتد جز آنکه آن را می داند و دانه ای در تاریکی های ( زیر ) زمین و هیچ تر و خشکی ( از میوه جات و حبوبات ) فرو نمی افتد جز آنکه ( در علم ازلی او و ) در کتابی روشن هست.      59انعام

1-  کلید اسرار غیب نزد خداست یعنی خداوند هرکه را بخواهد و به هر اندازه که بخواهد او را از غیب مطلع می کند

2- خدا همه را می داند فرقی ندارد در دریا باشد یا در خشکی

3- افتادن برگ نشان از مردن و روییدن دانه نشان از حیات است پس فقط خداوند زمان مردن و حیات رامی داند.

4- حتی دانه ایکه در ظلمات زمین است را می داند چه برسد به نیتها و افکار ما

5- اگر باد بیاید و همه برگ های درختان بریزند جز خدا کسی نمی داند از کدام درخت به چه اندازه ریخت پس خداوند می داند در یک لحظه همه بندگان چه می کنند.

6- همه امور در کتاب مبین وجود دارد پس اعمال ما ثبت می شود.

7- علم خداوند نامحدود است پس ما هر اندازه هم که علم داشته باشیم در برابر علم خداوند هیچ است.

8- هر چه در اعماق دریا و خشکی  و زمین تحقیق کنیم مطالب جدیدتری بدست می آید و این مطالب گسترده است و جز خدا هیچ کس آنها را نمی داند.

خداوند اشرف مخلوقات پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله را از امور غیب آگاه می ساخت.

فَلَمَّا نَسُوا ما ذُکِّرُوا بِهِ فَتَحْنا عَلَيْهِمْ أَبْوابَ کُلِّ شَيْ‏ءٍ حَتَّي إِذا فَرِحُوا بِما أُوتُوا أَخَذْناهُمْ بَغْتَةً فَإِذا هُمْ مُبْلِسُونَ؛پس چون آنچه را که بدان یادآوری شده بودند فراموش نمودند درهای همه چیز را ( از نعمت های دنیا برای استدراج و تکمیل آزمایش ) بر روی آنها گشودیم تا چون به آنچه داده شدند خوشحال گشتند و دل بستند به ناگاه به کیفرشان گرفتیم پس یکباره وامانده و نومید شدند.   44انعام

1- انسان نعمت های خدا را فراموش می کند.

2- این آیه جواب خوبی است برای کسانی که می گویند چرا خداوند به کافران نعمت های زیادی می دهد.

3- خداوند به خاطر ناسپاسی انسان او را مجازات می کند.

4- خداوند به انسان ناسپاس نعمت های فراوان می دهد ولی بازهم ناسپاس تر می شود و شاکر نمی شود

5- عذاب ناگهانی است پس ناگهان نعمت های او گرفته می شود.

6- انسان نمی داند درهای نعمت را خدا باز کرده پس سرکشی و طغیان و اسراف می کند.

7-بعضی مواقع نعمت زیاد در اثرتلاش انسان نیست بلکه به خاطر امتحان نکردن یا به خاطر ناسپاسی اوست تا عذاب شود.

8- به نعمت های زود گذر ذنیا دلنبند چون از بین رفتنی است .

9-همه نعمت ها از طرف خداوند است پس چرا ما فراموش می کنیم.

10- خداوند تواناست هم می تواند نعمت بدهد هم می تواند آن ها را بگیرد

اهل بیت شاکر نعمت های خدا بودند و در بعضی مواقع همه آنها را می بخشیدند چون دهنده نعمت را خدا می دانستند