تربیت سیاسی در نهضت کربلا
اول تربیت سیاسی عبارت است از فعالیتی منظم و مستمر براي شکوفا نمودن استعدادهاي آدمیان جهت تولید، کسب حفظ و توزیع قدرت سیاسی دولت و حکومت و نیز نظارت بر آن دوم ارزش کار تربیت در بعد سیاسی در نهضت کربلا آن جا بیشتر نمایان میشود که بدانیم نظام حاکم عصر به سرکردگی یزید با انتخاب شیوه مستبدانه حق گزینش و انتخاب را از افراد سلب نموده و آثار تربیتی نامطلوبی را بر جامعه به بار میگذاشته و جامعه از تربیت صحیح و سالم و همه جانبه تهی بوده است براي مردم قدرت و جرأت مقابله با سیاستهاي حاکم وجود نداشت و هرگونه اعتراضی به شدت در نطفه خفه می شد. شاهدان قیام عبدالله زبیر در مکه . در چنین فضایی امام حسین از روز اول در مقابل پیشنهاد بیعت حاکم مدینه نه گفت و ایستاد و تا آخر نیز سخنش و شیوه کارش ایستادن در مقابل قدرت سیاسی عصر بود.سوم اما این که آیا جنسیت زن و یا مرد بودن در تربیت سیاسی دخیل است یا نه آیا زنان حق مشارکت در سیاست را دارند تا براي شیوه حضور و مدیریت تربیت شوند؟ پاسخ این سؤال را بسیاري از متفکران بزرگ جهانی و ایرانی اسلامی منفی داده اند. از فلاسفه قدیم یونان امام محمد غزالی معتقد بود که زنان حق » دلاوري مرد را در فرمانروایی و دلاوري زن را در فرمانبرداري میدید و یاارسطو قدیم امیري حکومت و قضاوت ندارند و…اما در فرهنگ عاشورا در سیره امام معصوم حضور فعالانه زنان در مسائل سیاسی و مداخله درمورد دولت و قدرت عصر، پذیرفته شده و از این رو اگر زنان باید در عرصه سیاسی حضور داشته باشند، تربیت سیاسی نیز ضرورت پیدا میکند. امام حسین میتوانست از مدینه خارج شود، اعتراضش را در مکه به جهان اسلام اعلام کند. در راه کربلا در روزعاشورا به شهادت برسد، اما اهل بیتش را همراه نداشته باشد
